Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

Nee, niet wie is de mooiste in het land, maar wel: degene die in staat is zichzelf in de spiegel te herkennen, kan zichzelf van anderen onderscheiden en wie dat kan heeft spiegelneuronen of liever pathways van spiegelneuronen in zijn brein. Walvissen, dolfijnen, olifanten en mensapen (waaronder wij mensen) hebben dat. In vervolg op de lezing van Frans de Waal was er een lezing van Christian Keysers over deze spiegelneuronen in relatie tot empathie. Hij liet zien dat onderzoek aantoont dat dezelfde hersengebiedjes (via MRIscans gemeten) zowel oplichten wanneer er bepaalde handelingen door een persoon zelf als door een ander gedaan worden. Sterker nog, dit gaat niet alleen op voor bepaalde handelingen maar ook voor gevoel (aanrakingen) en emoties, waarbij voor specifieke emoties ook specifieke verbindingen tussen hersencellen te zien zijn. Met andere woorden stel dat je empathie (kunnen inleven in een ander) bij pijn door aantasting van bepaald hersendeel kwijt raakt, dan kan het best zijn dat je je nog wel prima in kan leven in iemand die verdriet heeft. Die specifieke verbindingen zijn een combinatie van visie, geluid, aanraking en emotiegebiedjes die met elkaar verknoopt raken. Inleven kan prima door alleen je iets voor de geest te halen (beeld en evt. geluid) maar het helpt natuurlijk als je ook het gevoel kan oproepen vanuit een eigen ervaring. Het maken van die verbindingen in de hersenen is aangeleerd, waarbij herhaling de kracht van de boodschap is. Vaak in de spiegel (waarbij de ander in voorbeeldgedrag als spiegel dient) kijken dus.

Bron afbeelding: http://www.rug.nl/corporate/nieuws/adamsappel/archief2009/afl1_2009